Шаноўнае спадарства, паколькі абурэнне наконт васьмі незаслужана пацярпелых студэнтаў вашай групы не згасае, то дасылаю вам маё бачанне сітуацыі.
На першай пары мы дамаўляліся пра веды на ўсё жыццё. І пра тое, што ёсць сэнс размаўляць са студэнтамі, калі яны прачыталі твор. Калі не
прачыталі - сэнсу няма. Тое, што вам пераказалі ў калідоры, не ёсць ведамі на ўсё жыццё.
Тыя восем чалавек, якія трапіліся, адказалі аднолькава на 3 пытанні і больш. І мусяць быць пакаранымі за сімуляцыю ведаў.
Ці можна было сесці і разабрацца з кожным асобна? Ці можна было пашкадаваць дзяўчат, якія добра пісалі іншыя тэсты, і зрабіць выснову, што яны трапілі выпадкова? Вядома, можна было.
Навошта такая "надзвычайная жорсткасць"? Вы не першыя будзеце здаваць іспыт. Некаторыя пытанні будуць паўтарацца. І ваша група падрыхтуецца ва ўласцівай вам манеры. Мне прыемна бачыць, штовы так сябруеце, так дапамагаеце адно аднаму, але толькі не тады, калі гэта датычыць працэсу ацэньвання ведаў. І лепей нехта будзе пакараны зараз і на іспыце будзе адказваць толькі на тыя пытанні, адказ на якія
ведае, чым я не залічу адказ на іспыце (а вы потым пачнеце пытаць, чаму патрабаванні да выніковага тэсту і тэсту на іспыце так адрозніваліся і г.д.).
На іспыце я таксама не буду разбірацца, хто каму дапамог, хто каму пераказваў, хто па якой прычыне да каго павярнуўся. Усе студэнты, якія
будуць мець аднолькавыя адказы, на пераздачу пойдуць адразу і без шкадаванняў. Калі студэнт чытаў твор, ён не будзе пераказваць чужымі
словамі, ІМХО. Калі вы так залежыце ад чужога меркавання ці маеце занадта добрую памяць, не слухайце чужыя пераказы.
У гэтым семестры ў вас заканчваецца выкладанне беларускай літаратуры. І большасць з вас ніколі больш да яе не вернецца. Патрабаванні будуць адпаведнымі.
І яшчэ...
Вы ведаеце, што я не сваруся, не абражаю, не помшчу, стараюся быць справядлівай. Я іду да вас у добрым настроі (звычайна у мяне добры
настрой) і з даверам. А высвятляецца, што я іду да людзей, якія праз увесь час хочуць мяне падмануць. Мне гэта вельмі непрыемна, але я не
злуюся. Я за чатыры гады працы выкладчыкам ужо зразумела, што вось гэта і ёсць самае складанае ў маёй прафесіі: ісці з даверам і настроем, каб атрымаць здраду, падман, часам нават падставу, а потым, у наступным семестры, зноў ісці з даверам і добрым настроем... Навошта тады
працаваць выкладчыкам? Таму што на сотню студэнтаў трапіцца пара-тройка чалавек, якія старанна прачытаюць, якія ўразяцца, якім спадабаецца, для якіх пасля прачытання гэтых тэкстаў нешта зменіцца... І рэакцыя гэтых некалькіх чалавек вартая таго, каб зносіць падман сотні іншых... Гэта вам скажа любы выкладчык.
Заўсёды ваша Аксана Пятроўна